Zrywając czereśnie
- Te najpiękniejsze są zawsze niedostępne! Zawsze tak jest!
Głos z wysokości:
- Nie zgadzam się!
Oblana rumieńcem rechocze pod drzewkiem, dumna z odpowiedzi ukochanego. 
Tak zaaferowana, że nie zauważa gdy ten chwilę później nadciąga z białą drabiną.


Chwilę później pewnie - bo asekurowana - stąpa po przedostatnim (!) schodku i triumfalnie sięga
 po te już prawie czarne, i z perspektywy gruntu, absolutnie niedostępne.


Pure love story. Mniam.

Pierwszy i mam nadzieję - nie ostatni, nie będzie o poranku. Kolejne też raczej nie.
Przed kilkoma dniami pożegnałam się najprawdopodobniej bezpowrotnie z miejscem, gdzie magia poranków do mnie dotarła. Wcześniej oczywiście odczuwałam ją i cieszyła mnie równie mocno, ale raczej nieświadomie. A na najbliższe miesiące
zarówno wschody, jak i zachody słońca dobrowolnie sobie odebrałam.

Ten pierwszy będzie o tym, co mnie naszło na widok pewnego zachodu słońca, stanowiącego tło dla równego rzędu drzew i morza zielonych jeszcze zbóż. Podobno siedząc przodem do kierunku jazdy myśli się o przyszłości;
w tym przypadku krajobraz skondensował to z przeszłością i wyszło z tego pragnienie,
by moja przyszłość wyglądała jak wspomnienia z przeszłości.

Obserwowanie pędzących samochodów na tle zachodzącego słońca.

Z bezpiecznej odległości - takiej, która izoluje. Jakbym patrzyła w telewizor.

 Siedząc w przejściu między żywopłotem wyższym od człowieka,

podrzucając kamyczki z polnej ścieżki, która oddziela mnie od pola pszenicy.

 Słysząc jedynie szum wysokich drzew za mną i liczne świerszcze.

Jak już mi się to znudzi, pójdę po trawie mokrej od rosy pobujać się na huśtawce.

 Aż w końcu chłodny wiatr zachęci do powrotu do domu, gdzie pewnie już czeka na mnie
 wyjątkowo słodka herbata, z kożuchem od twardej wody.

I prawdziwy uśmiech na wejściu.

Na pewno Ktoś dotrzyma mi towarzystwa przy stole.

W błogostanie położę się do miękkiego łóżka,

 gdzie zatopię się w najprawdziwszej pierzynie.

Zasnę przy leniwych kołysankach  świerszczy, które rano zmienią wartę ze słowikami .

Na śniadanie zjem płatki z mlekiem, które raz na zawsze zmieni moje rozumienie słowa „mleko”.

Jeszcze w piżamie wyjdę na huśtawkę sprawdzić, co zmieniło się tu od wczoraj

i z ulgą stwierdzę, że nic, a nic…

Być może będzie tu droga do takich chwil. Być może, bo wybrałam dość okrężną.
Być może, bo wiele się może zmienić. Tak właściwie wszystko jest możliwe…

a ja mam piękne wspomnienia z dzieciństwa.